Tag: Vredeseilanden

Het duurt even voor iedereen weet waarover het gaat: gestoomde rijst.

Een groep vrouwen in Savalou experimenteert met de verwerking en verkoop ervan. Sneller klaar voor de eindgebruiker, meer smaak en voedingsstoffen.

Een product met toegevoegde waarde dus. Toch ligt de prijs op de markt niet noodzakelijk hoger dan voor niet-gestoomde rijst. De consument is gepelde en wit gepoleiste rijst gewoon en dus moet rijst wit zijn, niet bruinig. Een idée fixe in hoofde van de man en vrouw in de stoffige straat.

De winst zit ‘em dus niet in de prijs, wel in het feit dat er minder rijst verloren gaat in het stomingsproces dan wanneer de rijst gewoon verwerkt zou worden: het pellen en poleisten zorgt namelijk voor breuk in de rijst.

Geheel duurzaam is deze verwerkende activiteit niet. De potten worden aan de kook gebracht met een smorend houtvuur. Ruimte voor verbetering, maar het is roeien met de riemen die er zijn.

En dan de hamvraag natuurlijk: is hij te vreten? Ik heb hem niet geproefd, maar de chef-kok in ons midden, Lut De Clerq, was er enthousiast over. Hier de korte reportage die hierover op Radio1 te horen was…

Na het onderweg zijn, het aankomen in Savalou. Eerst nog een ontmoeting met de burgemeester, dan kunnen we eindelijk het veld in. Schoenen in de zompige grond, omzichtig laverend tussen de symmetrische rijen rijstplanten die zo’n 25cm hoog staan.

Hoewel een standaard rijstveld minstens het potentieel heeft om er monotoon voor te komen, wekken het bezoek en de ontmoeting met de producenten enthousiasme . Het verhaal van de rijst en de landbouw wordt hier gelijk tastbaar.

In enkele uren groeit het besef welk gekkenwerk er geleverd is om tot dit punt te geraken. De vertreksituatie leunde namelijk nogal dicht aan bij “niets”. Van alles is hier meer dan iets tekort: kennis, geletterdheid, krediet, mechanisering, omkadering van de overheid, wegen,…

We bezoeken uiteindelijk twee boerengroepen die betrokken zijn bij de levering van rijst aan Colruyt. Eerst in Tchetii. Dan in Kpataba.

In Kpataba worden we door de boeren opgepikt om per Chinese brommer naar naar het veld te knetteren, vier kilometer van de hoofdweg. Slalommen over een schampig pad tussen putten, boomwortels, stenen,… Een boer moet hier ook een beetje Stefan Everts zijn.

Het groen van de rijstplanten in combinatie met de bewolkte hemel geeft een merkwaardig kleurenpallet. Eenvoudig natuurschoon in deze reep Afrikaans continent. En voer voor enkele betere fotomomenten met Jef Colruyt, Marianne Thyssen en co.