Mano Mundo en stoelen

Gisteren naar Mano Mundo gebold. Veel heb ik daar niet gezien. Van 14u tot 18u heb ik er onder de brandende zon foto’s getrokken van mensen op een buitenmaatse roze stoel. Dat had hier iets mee te maken en de foto’s zullen ook daar verschijnen in de loop van de week.

Succes had de formule het wel. Blijkbaar wil de gemiddelde medemens niet liever dan zich vereeuwigd zien op een magenta gestoelte. Bij deze vijf riep het reusachtige zitvlak heftige reacties op:

Een stoel op Mano Mundo

Een stoel op Mano Mundo

Dat het internet vol rare tiepen zit, is trouwens weer eens bewezen met de onderste foto. Die had ik nog geen minuut upgeload of er waren al 3 comments en 17 views. Om de populariteit van mijn foto’s op te vijzelen heb ik dus meer kussende vrouwen nodig. Genoteerd!

Mannen met baarden

(24/01/08) Dag 9 in Indonesië (4)

De laatste halte in Solo en dan weer naar Bali (en dan weer naar huis). We spreken af met de drie mensen van Jaker PO, nog een redelijk jonge partnerorganisatie die Vredeseilanden helpt opstarten.

Samengevat: ze brengen kennis van verschillende organisaties uit het land samen, organiseren dialogen met overheden, universiteiten en bedrijven, en ze bundelen die evidence om het beleid te verbeteren.

Om niet te lang op het abstracte niveau te blijven hangen, sturen ze ons door naar een kleine organisatie die lid is van het netwerk (en tijd heeft): een groep van 45 families, vandaag vertegenwoordigd door een divers kwartet met – op één uitzondering na – gezichtsbeharing als gemeenschappelijk kenmerk.

Network organisation

De groep behelst zowat de hele internationale gemeenschap: van Indonesiërs over Duitsers, Canadezen, Amerikanen, Britten, Australiërs en ja… zelfs een Belgische familie. Ze behoren voornamelijk tot een begoede middenklasse, met bijna allemaal een ondernemersachtergrond.

Fan zijn ze vooral van de biologische rijst die de boeren van het Boyolali produceren. Vier leden baten ook een restaurant uit, waar ze enkel deze rijst aanbieden aan de klanten, met op de menukaart extra informatie over de herkomst van het product.

Toch ligt hun rol vooral in het advies dat ze kunnen aanleveren vanuit hun verschillende beroepsachtergronden. Met de ervaring die ze hebben in marketing en productontwikkeling, hebben ze zeer zinnige dingen te vertellen als het over verpakking of het vinden van nieuwe nichemarkten gaat. Informatie en kennis die boerengroepen vaak ontberen.

Op het eerste zich zou men dit gezelschap niet verbinden met ngo-werk, maar op hun schaal tonen ze wel hun meerwaarde met gratis advies en mond-aan-mond reclame. Ik hou wel van de informele manier om ideeën los te maken en te leren, al is er zeker nog ruimte voor verbetering,

Tot daar dus mijn reisverslag, dit was officieel de laatste episode. Een strijd waar ik maar liefst drie maanden heb over gedaan. Alzo heb ik drieledige missie van educatie, informatie en ontspanning die ook deze webstek hoog in het vaandel draagt, met zekere voldoening volbracht. Tot genoegen!

Maters aan de alma mater

(24/01/08) Dag 9 in Indonesië (2)

Solo University

Na de passage langs de straatkiosk, worden we verwacht op de universiteit van Solo. We hebben er een afspraak met een professor van de landbouwfaculteit en zijn staff. Sinds enkele jaren maken duurzame landbouwtechnieken (LEISA – Low External Input Sustainable Agriculture) hier integraal deel uit van het curriculum van de landbouwdeskundigen in spe.

Het initiatief kwam er na overleg tussen universiteit, overheid, spelers uit de private sector en enkele ngo’s, waaronder LSKBB. Aan de landbouwfaculteit wordt er nu ingezet op onderzoek naar organische bestrijdingsmiddelen en fertilizers. Vindingen die doorgaans direct bruikbaar zijn, ook voor boeren zonder notering op de beurs.

Zoals te zien op de foto, is de universiteit van Solo bijhoorlijk vrouwelijk van aanblik. Bleek dat enkele onder hen thuis nog een huwbare dochter achter de hand hielden, voor wie een een jong gediplomeerd manmens een geschikte partij kon zijn. Indonesië, een land vol mogelijkheden, onthoud ik.

Vandaag is rood

(24/01/08) Dag 9 in Indonesië (1)

Street kiosk in Solo

Laatste dag op Java. De zon straalt weer bij het ontwaken, de vogels fluiten in de bomen en de mobiletten dreunen door de straten. Wij bollen weer naar het centrum van Solo. Langs een van de drukkere plaatsen (al vind ik hier de meeste plaatsen druk) opende Vredeseilanden daar met de partnerorganisatie LSKBB en de lokale overheid een kiosk.

De brave burger kan daar producten kopen van landbouw uit de streek. Dat deed bijvoorbeeld deze mevrouw met de felste lippenstift van de oostelijke hemisfeer.

Street kiosk in Solo

Ook hier duikt trouwens de rijst van onze vrienden uit Boyolali op. Verder zitten er producten in het aanbod uit een soort sociale tewerkstelling. LSKBB heeft in Solo nog een programma lopen om stedelijke armoede te bestrijden via werkplaatsen waar mensen een opleiding krijgen.

Street kiosk in Solo

Maar in de eerste plaats is deze plaats een informatiepunt om consumenten te informeren. Waarom duurzame landbouwtechnieken met zo min mogelijk chemicaliën mede een oplossing zijn voor de milieuproblemen waarmee ze ook op Java te kampen hebben en waar die producten te verkrijgen zijn.

Er was een tijd dat we dat volksverheffing noemden, dus laten we dat belegen begrip nog maar eens uit de kast halen.