Wat ik tot nog toe voor het grote publiek heb kunnen verzwijgen, is mijn aanstaande figuratie in een theaterproductie in onze eigenste druivengouw, met de titel “Als de bladeren vallen”.
Mijn rol is – ondanks de niet onaardige tekstinterventies die eraan toegewezen zijn – in de feiten volstrekt overbodig voor de verhaalontwikkeling, maar daarom niet minder plezant om te doen. Om een tip van de sluier op te lichten: ik ben een man in de late herfst van het leven die strijdt om zijn relevantie in het huishouden door het vertellen van straffe verhalen. Voor de bijzittende echtgenote laveert mijn personage daarmee permanent op de dunne lijn tussen “schattig” en ronduit irritant. Kwatongen spreken van type casting.
Alleen al daarvoor zou u dus een dagreis moeten overwegen. Mocht dat niet genoeg zijn, dan is er nog een andere reden: het decor is een leegstaand rusthuis waar de geur van oudersdoms-mankementen een joint venture is aangegaan met het opkrullende linoleum.
Moest ik van u zijn, ik had mijn kaarten al gereserveerd en mij als aanwezig gemarkeerd op de voorziene Facebookpagina.
