Zes onbelangrijke dingen over mezelf, zo vraagt een gekende mij vanuit zijn wondere wereld. Alsof mijn leven vergeven zou zijn van luchtige trivilaiteiten! Maar alla, voor de baarmoeder ermee.
- Het overkomt mij vaker dan wat de kansbereking toelaat te kwalificeren onder het toeval, dat ik twee verschillende kousen aan heb. Zolang men een lange broek draagt, blijft dat gelukkiglijk buiten het blikveld van goed/fout-rubrieken van damesbladen.
- Ik heb grote moeite om blonde vrouwen van elkaar te onderscheiden, tenzij ze significant in lichaamsvolume verschillen.
- Ik ben door de band genomen rustig en beheerst, maar ik ontaard vaker dan mij lief is in vulkanische woede-uitbarstingen wanneer manke technologie mijn werk doorkruist.
- Mijn gesteun en gezucht tijdens examens had destijds nooit iets te maken met wanhoop, dan wel met de weerzin om lange antwoorden uit te schrijven in mijn handschrift dat nooit van de zegeningen der caligrafie heeft mogen proeven.
- Toen ik klein was, had ik een pop om mijn ontluikende vaderlijke sentimenten te stillen.
- Na het wegtrekken van deze hormonale ontwrichting, werd die pop tot romp gereduceerd. Voer voor psychologen, dacht ik zo.
Compensatie? Ontkenning? Verdrukking? Projectie? Doodsdrift?
Nu zou ik deze stok moeten doorgeven aan ander bloggend volk. Maar waarom moeten het altijd dezelfde zijn die werken? Anonieme lezers, enkel zichtbaar in de curves van Google Analytics… doe iets! En schrijf zes onbenullige zaken over uzelf. Per brief, per comment,… n’importe.