Weinig groepen waar ik zo onbeschaamd fan van ben. Meebrulbare melodieën op teksten waarvan elke zin een toepassing in de onelinerkunde kent. En live altijd goed. Dat in combine met frisse pils en een schare alte kameraden was rede genoeg voor een visitatie aan de heimat. Leve de zomer.
Hieronder de fotoreeks.
Spontaan zou een mens weinig grote data verbinden met het onooglijke Herent. Een dorp in de schaduw van Leuven waar men van buitenaf veelal minimaliserend over spreekt.
Laat het evenwel geweten zijn dat er meerdere buslijnen de verfraaide dorpskern aandoen en dat ze er een niet onaardig festival op het grondgebied huisvesten: Wild in ’t Park. Een evenement dat zich onderscheidt als Vlaand’rens meest toegankelijke festivallocatie. Om niet te zeggen dat men er de goei zaak dient.
Twee weken geleden (8 mei) mocht De Mens daar in de grote tent hun festivalseizoen op gang trappen. Qua recensie wens ik mij te beperken tot de conclusie dat het zijn 10 euro inkom meer dan waard was.
Meteen ook de eerste gelegenheid om mijn Canon 500D te testen. Tevredenheid alom. Iets minder tevredenheid over de lichtconfiguratie ter plekke. Teveel tegenlicht en dat geeft zo van die hinderlijke ruisgordijnen. Maar goed: je tire mon plan. Fotoset alhier, hieronder de slideshow.
Een Mens, zijn glanzende hoofd en zijn gitaar: Frank Vander Linden solo… al van gelezen, maar nog niks van gehoord. Lomp, ik weet het. Maar nu dus wel. Geniet mee van de Walszaal. Een scheut weemoed als soundtrack bij de vriestemperatuur van tegenwoordig.
Hij passeert bovendien in een vrij nabije toekomst in onze favoriete cultuurschuur De Lijsterbes. Daar moet een visionair muziekminner de plak zwaaien! Leg die bus vanuit Overijse maar in.
