De vraag kwam van rechts en ze zei het op een toon alsof er belang mee gemoeid was. “Ze” was in dit geval een strak gelijnde meter 70 met bijgeschilderde wimpers en wenkbrauwen. Over de authenticiteit van haar haarkleur, hing minstens de schijn van de twijfel.
Zonder in te gaan op het gewaagde voorzetselgebruik in haar openingsvraag, stemde ik blijkbaar toe door het neerplanten van mijn glas op de toog. “Los of in ne staart?†kwam ze ter zake. Lees verder “Makik aan u iets vragen?â€
Een café waar ge nog een 33’er kunt drinken voor 1,30 euro, of een koffie voor 1,40 euro… Zeg mij: hoeveel zijn er nog? Den Ouwen Tijd in Leuven – de Vieux Temps voor de habitués – is zo een bruin staminaat waar een democratische prijszetting nog de dagelijkse praxis uitmaakt. In afwachting van een verre treinreis, pleeg ik daar in goed gezelschap al eens iets te nuttigen. Tot jolijt van eenieder.
In die schone kroeg staan den toppenbiljart en de kicker nog centraal, niet zelden omringd door menige volksmensch. Daar wordt nog de nationale voetbalcompetitie vergroot weergegeven en de lokale voetbalcompetitie per prikbord opgevolgd. Een plek, met andere woorden, van warmte en aangenaam verpozen in deze hedendaagse prozacmaatschappij.
Ik heb geen boodschap aan een trendy keet waar ik met moeite de stoelen van de wijnglazen kan onderscheiden. Ik heb geen boodschap aan Tavernes waar er geen barkrukken mogen staan omdat die putten maken in het vast tapijt.
Neen, geef mij maar de verlichting van spaarzame TL-buizen en de warmte van ware kameraadschap. Ode aan dien Ouwen Tijd!