Nog een maand scheidt mij van een topsportprestatie die mijn achterkleinkinderen nog lang zullen gedenken middels dorpsprocessies en massaspectakels: de twintig kilometer door Brussel. De voorbereidingen zitten op kruissnelheid en ik raas als een in glijmiddel gedrenkte torpedo naar mijn finale doel.
Gisteren liep ik voor de eerste keer in mijn carrière 16 kilometer. De benen waren uitmuntend en schenen beter te worden met de kilometer. U niet van de wijs laten brengen door fietsers en loslopende honden, gewoon het eigen tempo aanhouden. Zo moet dat. Afgetikt op 1u5min. Een toptijd, zonder onbescheiden te willen zijn.
Conditiegewijs dus geen enkel probleem, maar naar het einde begon de verzuring en verkramping zich in dijen en kuiten te manifesteren. Niks onoverkomelijk echter, er zit nog rek op dit zegezekere lichaam, zoveel is zeker.
Maak uw centen al warm om mij met gulle hand te sponsoren, want ik stel u niet teleur. Desnoods schraap ik mij met de vingernagels tot over de eindmeet.