Bijna een week van contemplatieve stilte… Ik ga geen excuses verzinnen, want ik ben u geen verantwoording verschuldigd. “Drukdrukdruk”, zou ik kunnen zeggen en het zou niet eens gelogen zijn. Maar “luiluilui” zou dan weer even waar zijn.
Blijkbaar was het 15 oktober Blog Action Day en dan hoort iedereen een dozijn wereldverbeterende regels over zijn krappe lezerspubliek te lozen. Vermits ik professioneel wereldverbeteraar ben, zou ik dus niet mogen verzaken aan die plicht.
Maar laat nu het geval zijn dat ik mijn Latijn gestoken heb in een opinieartikel over wereldvoedseldag, de voedselcrisis en de bankencrisis. Enfin, alles wat vandaag enigszins actueel kon zijn, maar de dagbladpers was er schijnbaar nog niet klaar voor. Ik ga dat artikel hier ook niet posten: het is veel te serieus en derhalve compleet buiten het bestek van deze (of dit?) blog. Daarvoor moet u dan maar naar hier gaan.
Had het daar dus niet voor geweest, ik had hier een tractaat geschreven over het opgelegde onderwerp – armoede – waarin de voornaamste filosofische denkrichtingen resideerden, met bronnelijke fundamenten in Das Kaptital tot de Vaginamonologen.
Ik had geschreven dat het monsterlijk schandalig is dat we in feite de halve wereld in armoei laten creperen, maar dat we er evengoed niet aan mogen denken dat die betreurde helft zich op onze manier tot ons niveau ontwikkelt.
China, India en Brazilië zijn iets aan het doen in die richting en de poetrellen van ons planetair passief beginnen onheilspellend door te zakken. Energie, grondstoffen, water, landbouwgrond enzomeer, dat zijn dus schaarse zaken. En de manier waarop we er nu mee omgaan, drijft ons recht naar het putteke.
Ik had dan geschreven dat een en ander redelijk radicaal herdacht moet worden. Te beginnen bij ons. Ik had iets over duurzaamheid geroepen, dat als concept in alles centraal komt te staan, van de landbouw over de automobielindustrie tot de noemmaarop. Hoe daar nu al briljante innovaties in gebeuren en hoe daar gigantische kansen liggen om wat nu nog grondig scheef zit, terug recht te trekken. En dat het stilaan dringend wordt.
Ik had dat alllemaal vevolgens gestaafd met praktijkvoorbeelden, onderzoeken en andere slimmigheden. Want de wereld is complex en alles is uiteindelijk weer genuanceerd. En nuances, zo zou ik dan merken, die pakken verdomd veel plaats in.
En dit betoog neigt dan weer naar een monologue interieure die we eerder zouden plaatsen bij een hormonaal hyperventilerende tiener en dat kan niet de bedoeling zijn.
Stoppen dus.