Uitsluiting is de osteoporose van ons tijdsgewricht. Een schijnbaar ongeneeslijke ziekte die mijn strijdvaardigste ik op haar woekerend pad treft.
Die houding toont zich in de kleinste dingen. Zo vindt de postbeambte bij mij geen sticker op de brievenbus die tot doel strekt het postvak rein te houden van publicitair drukwerk. Ik maak geen onderscheid: papier is papier.
Het wekelijkse pakketje vreugd schoof derhalve ook deze donderdag weer binnen: de reclamebundel. Mijn anker in de kapzeisende consumptiemaatschappij.
In Leuven werden we bovendien extra verwend met “De Leuvense Volksstem”. Een titel van de lokale VB-afdeling die de lading dekt als ware die lading een span loopse merries.
Wie mij een beetje kent, weet dat ik een onvoorwaardelijk liefhebber en connaisseur van het genre ben. Ik ga nog mee van in de tijd dat het periodiek nog de directere titel “Eigen Volk Eerst Krant” droeg. Er is ten andere al iets nodig om mij inhoudelijk nog te verrassen met cartooneske witsen over ’s lands nieuwe onderdanen en oneliners met een geringe gemutlichkeit ten aanzien van de taalgroep beneden de taalgrens.
Toch gebeurde het. Ik werd verrast, en wel door deze bladzijde.
Maakt Lidl zich schuldig aan een ontspoorde vorm van antivlaams racisme die vereist dat de bokshandschoen ingeruild wordt voor de blote vuist? Ik zeg maar iets: Waalse patatten in Vlaamse rekken?
Ach ach, niets van dat alles. Het betreft een lapsus waardoor het Lidl-blaadje abusievelijk in dat van het VB schoof. Niks aan het handje, maar eenieder zal erkennen dat de combatieve huisstijl van beide bladen waarlijk naadloos integreert.
En dat had ik allemaal gemist met zo’n reclamezuiverende sticker op de brievenbus.
