In 2010 zou ik dus weer gaan lezen. Daarmee bedoelde ik: fictie. Want professioneel en uit loutere interesse verwerk ik dagelijks vadse hoeveelheden geschreven informatie, waarvan het nutsniveau naderhand veelal betwistbaar is.
Romans daarentegen, behoorden de voorbije jaren slechts in homeopathische mate tot mijn leesdieet. Terwijl ik eigenlijk altijd veel plezier beleef aan een goedgeschreven verhaal, hoe anorectisch de plot ook. Lees verder 2010 in boeken
Ze kefte nog iets van haar gevoelens, maar dat had ik niet helemaal begrepen. Hij ook niet, en al langer dan vandaag. Een chronisch onbegrip van haar gevoelswereld dat hier, aan deze kleinstedelijke achterkant, aanleiding gaf tot een schijnbaar onherstelbare fractuur in hun adolescente kalverliefde.
Terwijl zij zich schokschouderend en nog nahappend van woede verwijderde van de gekrenkte setting, keek hij haar met geglazuurde ogen na. Klaar om te verschrompelen tot een braakbal van uitgekotste liefde. Lees verder Ik wil ze terug
’t Is gebeurd.
Na enig armworstelen met de administratie, reken ik mij heden tot de BTW-nummer-houdende klasse van dit land. Ik ben zelfstandige – zij het in bijberoep. Copywriting, fotografie en een vage rits aanverwante diensten. Samengevat: tekst, beeld en dinges.
Niet dat er nu spoorslags een smekende menigte klanten in rijen staat te drommen aan mijn deur. Ik moest het maar eens doen, vond ik, en zien wat het geeft. Kwestie van dat ‘af en toe een foto trekken’, en ‘af en toe een tekstje boetseren’, en ‘af en toe iemand uit de nood helpen met een site’ op een professionelere wijze af te kunnen handelen. Verder zien we wel.
Op een druilerige zondag heb ik in één van mijn befaamde creative badjas-sessions® gelijk een logo ontworpen en een website verwekt op basis van een gediefde template.
jasperwiet.com is thans het het platform (want websites zijn zo ontiegelijk passé) van mijn bijklussende cogito.
Alors. De kleine zelfstandige? C’est moi aussi. Of toch un peu. Ik voel de implicaties nu al: iedere ochtend de bedstee uit sobbelen onder een litanie van scheldproza jegens het verzamelde vakbondswezen, de inhalige fiscus en de door regeldrift geslagen politieke klasse… Clichés zijn er om te eren en te conserveren in het tabernakel van de volkswijsheid, n’est ce pas?
Dus als u mij nodig heeft, weet u mij te vinden.
Een zelfregulerende chaos van dokwerkers, containers en nerveus rollend materieel, omkaderd door water. Welkom in de haven Cotonou, onze laatste tussenstop en tevens de handelsvoordeur van Benin – dus ook voor rijst.
Gelukkig is alles goed bewegwijzerd. Vergissen is onmogelijk. Ook als rechtdoor gaan niet kan, staat dat netjes aangegeven.
Onze interesse gaat naar de gigantische loodsen die langst de kade zijn opgetrokken. Daar ligt de geïmporteerde rijst uit Azië meters hoog gestapeld.
Tot nog toe is die rijst van betere kwaliteit dan die van de lokale landbouw en bovendien goedkoper. Dat laatste valt slechts deels te verklaren door efficiëntie. De rest van het verschil is in feite oneerlijke concurrentie omdat landen als Vietnam en Thailand hun landbouw driftig ondersteunen (lees: subsidiëren), terwijl Benin haar landbouw even overtuigd verwaarloosd heeft. Geen wonder dus dat de import tweederde van de consumptie uitmaakt.
Nog een vreemd nevenfeit: Benin importeert veel meer rijst dan het consumeert. Dat komt omdat buurland Nigeria zijn markt wél afschermt voor overzeese import. Benin doet dat niet. Resultaat? De rijst komt langs Benin binnen en wordt dan over land Nigeria binnengesmokkeld. Een profijtelijke bezigheid. Buurlanden die elkaar een kloot trekken, uniek schijnt dat niet te zijn.
Wat elders in de wereld voor verhitte discussies zorgt, daarover groeit in onze delegatie na de voorbije dagen consensus: je moet gericht je landbouwmarkt kunnen afschermen om een eigen landbouw op poten te zetten.
Kan Benin dan ooit een landbouwmacht worden die rijst exporteert? Het potentieel is er, zegt de FAO. Van de 322.000ha landbouwgrond die geschikt is voor rijstteelt, is nog maar 10% in gebruik. En als overheden, bedrijven, boerenorganisaties en ngo’s pragmatisch samenwerken, kan het. Maar er is toch nog een en ander te doen in dit land voor het zover is.
Slotbeschouwing? Het kost weinig moeite om pessimistisch te zijn over Benin. Redenen genoeg. Maar dan denk ik: welk recht heb ik daartoe? Ik was na een week weer weg. Ik heb mensen gezien die er keihard voor gaan en zaken doen bewegen. Zij blijven achter en moeten het doen. Vooruit ermee.
