De schoolomgeving als bordeel van familiale smart

Was Marco dan zo’n prototypisch kind dat verwekt was ter stutting van een uitgewoond huwelijk? Een geantidateerde nakomeling, een louter bedhoudkundige operatie om de balanswaarde van het versneld afgeschreven gezinsgeluk op peil te houden?

“Allé Mark doe toch nie zo lomp.”
“Ja, ik kan veel zien, ma nie alles hé?”
“Nee da’s waar. En veel is bij u ook nog altijd bekans niks.”
“Och, kijkt naar uzelf hé.”
“Awel, ja. Ik kijk naar mezelf. Gij zou da beter ook doen, ge zou der iets van leren. Enfin, als ge thuis zou zijn, tenminste.”
“Och.” Lees verder De schoolomgeving als bordeel van familiale smart

Radicale hervormingen NU

Dit land heeft nood aan hervormingen. Radicale hervormingen. Niet het soort hervormingen waar de gevestigde politieke partijen nu mee driebanden: anderhalve bevoegdheid naar de gewesten, een kwartje federaal en wat amechtig gekeuter in de pot van ’s lands geïnde lidgeld.

Stop daarmee. Ik zei: radicale hervormingen. Radicaal, zoals in: “afschaffen die handel”. Lees verder Radicale hervormingen NU

Tot zover de politierel

Dit lezen wij vandaag:

De secretaresses van Fernand Koekelberg, de commissaris-generaal van de federale politie, krijgen hun premies terug. Koekelberg was twee jaar geleden in opspraak gekomen omdat hij zijn twee secretaresses, Sylvie Ricour en Anja Savonet, onwettelijk zou hebben benoemd.

Toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael (Open VLD) besliste toen onder meer dat de twee vrouwen geschorst werden en dat ze hun extra premies moesten inleveren. Hun schorsing werd snel tenietgedaan, nadat ze gelijk kregen van het gerecht.

Het Grondwettelijk Hof oordeelde nu ook dat er geen sprake mag zijn van discriminatie in het premiestelsel. En dus besliste Koekelberg hen de opslag met terugwerkende kracht toe te kennen.

De laatste keutel van wat ooit tot de “politierel” uitgroeide, is nu dus ook bij de quatsch-fractie gesorteerd. Lees verder Tot zover de politierel

De Ware en de Arm

Er komt een moment dat een man zijn ware gevoelens moet tonen. Dat hij die gyproc-fa̤ade van zelfzekerheid dynamiteert door het ontsteken van de lont aan die ene vraag die Рbij onadequaat woordgebruik Рin zijn gezicht kan ontploffen en zodoende zijn verdere kansen tot toenadering hypothekeert.

Daarom naderde ik haar Рvolgens de badge in haar handtas een Caroline eerste klas Рmet de omzichtigheid van een kat die een merel in het blikveld heeft. Zij vermoedde niks. Dat maakte ik thans op uit de manier waarop zij nog net een te groot stuk chips in ̩̩n tijd haar mondgat binnen stouwde. Geen zicht.

Toen zij de schel chips met het kraken van een ijsberg verwerkt had, zette ik de stap. Lees verder De Ware en de Arm