Lieve dagboek,
Op 25 juni 2011 versleet ik mijn zolen op Tropiscala – het feest van de Vlaamse Gemeenschap in Overijse, that is. De snoepers van Discobar Galaxie voegden daar met hun opener en afsluiter een tricoloren toets aan toe. Bij mij uit deze feeststemming zich voornamelijk in een pils in de linkerhand en een fototoestel in de rechterhand. Enkele resultaten: Lees verder Gorki, Flip Kowlier en Discobar Galaxie
Uitgedroogd, suikerspiegel en bloeddruk in vrije val, geen vooruitkomen of -kruipen meer aan. De 20km door Brussel… dat is mij al beter vergaan. Op een 300-tal* meter van de finish ben ik kortstondig flauwgevallen. De plek was dan weer goed gekozen: vier omstaande verplegers van het Rode Kruis schepten mij reflexmatig op en lieten mij finishen op 1u46 in de nabijgelegen Rode Kruis-tent. Lees verder De val
Na het beeldverhaal van de sobere heroïek in mijn eerste 20km door Brussel,
na mijn pasklare oplossing voor het wereldwijde hongerprobleem aan de hand van de curryworst (die enkel door het niet vervuld zijn van mineure randfactoren zijn implementatie nog niet kende),
is het nu tijd voor het gevoeligere fondsenwervende werk:
“IK BEN KELLY VERBIST”, meende mijn rechteroor op te vangen, terwijl een hand steun zocht op mijn schouder.
Ik keerde mijn aangezicht, zakte door de knieën, kromde rug en nek om mijn oorschelp ter hoogte van haar mondgat te brengen. U zegt?
Haar borstkas zwol van het inhaleren. Ten tweede malen sloeg ze haar stembanden met geweld aan.
“IK BEN KEI LESBISCH”, zo bevatte mijn rechteroor nu met cartesiaanse zekerheid. Lees verder Kei lesbisch