Het was eerder vroeg op een regenachtige decemberavond in Brussel. Ik maak er geen vast gebruik van om dan reeds een staminee te betreden, maar mijn gevoel leidde me naar binnen. En ik ben er de man niet naar om gevoelens te ontkennen.
Het café straalde de potentie uit om me te doen vergeten dat mensen roekeloze kinderen zijn die elkaar en zichzelf veel teleurstelling en pijn bezorgen omdat ze gevangen zitten in een eeuwigdurende komedie, die in het algemeen slecht afloopt (1). Ik nam waar: overvloedige bruine lambrisering; achter de toog een man met een vertrouwenwekkende pens; voor de toog veelal heren met weinig overpeinsde gezichtsbegroeiing, die op zwaarwichtige wijze evidenties declameren aan een zeldzame vrouw die haar verveling verdrinkt. Lees verder Luister, met vrouwen is het eigenlijk simpel.
