Draait deze dame met de wijzers mee of juist tegen de wijzers? Naar het schijnt zit het zo: als ze met de wijzers mee draait, dan gebruik je je rechter hersenhelft beduidend meer dan je linkerhelft. En vice versa, evidemment.
Bij mij draait ze met de wijzers mee. Maar als ik mij focus op de voet van mijn scherm, dan draait ze in mijn ooghoek heimelijk naar links. Dat betekent waarschijnlijk dat mijn hersenhelften elkaar tegenwerken en er met mij bijgevolg geen land te bezeilen valt.
(Via andhi)
Een tijdje geleden gevonden via Mo, waar ook het ganse verhaal staat te lezen. In ’t kort:
Het is 50 jaar geleden dat in het Russische Mayak een tank met tienduizenden tonnen vloeibaar, hoogradioactief afval ontplofte. Bijna een half miljoen mensen kwamen in contact met radioacatieve stoffen. Rusland wist de ramp vier jaar lang te verzwijgen.
Ik had zelf nog nooit van het incident gehoord, maar de gevolgen zijn gewoon onvoorstelbaar. Toch wordt er blijkbaar niet al teveel moeite gedaan om de mensen te evacueren. Kindertjes koteren nog altijd gedreven met hun handjes in de stralende grond.
Nu en dan verdwijnt er trouwens nog altijd een vaatje kernafval. Aan de vinders wil ik vriendelijk vragen het goedje terug te brengen naar het depot en het vooral niet in te zetten als vuile bom.
Kernenergie is veilig.
De Mens, daar ben ik onvoorwaardelijk fan van. Een trouwe volgeling, een adept.
Ons briljante trio heeft sinds vrijdag een nieuwe cd uit, getiteld “Onder de duinen”. Als melomaan heb ik het culturele kleinood vanzelfsprekend reeds twee dagen in mijn bezit. Ik kan enkel vast stellen dat het heerlijk in de oren klinkt.
Frank Vander linden, Michel De Coster en Dirk Jans produceren nog altijd dat onversneden geluid, dat zich onder de noemer “keijharde rockmuziek” thuisvoelt. Toch vinden we ook het ingetogenere werk terug, zoals Blind, doof of erger en Moet ik dankbaar zijn, waarbij het gitaar-grootmeesterschap van Frank Vander linden tot zijn recht komt. Schön!
Valt het trouwens nog mensen op dat Dirk Jans steeds meer op opper-mens Frank Vander linden begint te lijken. Ofwel groeien die twee steeds meer naar elkaar toe van in de studio te zitten, ofwel zijn er onbekende genetische links in het spel. Moest ik nog communicatiewetenschappen studeren, ik zou daar zeker een thesis in vakgebied Populaire Cultuur over kunnen volbrallen.
Maar goed, men zegt wel eens dat mensen een liedje mooi vinden omdat ze zich er in herkennen. Dat principe heeft ons al beerputten vol stroperig liefdesgejengel opgeleverd. Maar op dit plaatje staat een pareltje, getiteld “Wiskunde”. Wel, dat is nu eens één en al herkenning, als ik mezelf zo even introspecteer. Vooral wat dat hopeloos en vruchteloos proberen betreft.
Wiskunde was hopeloos
Vruchteloos probeerden wij
Wiskunde was niets voor ons
Vruchteloos probeerden wijOok later, veel later
Was er niets dat ons ontsnapte
Veel later
Bleek het leven
Moeilijk als die cijfers toen
Als die vergelijking toenWiskunde was hopeloos
Vruchteloos probeerden wij
Wiskunde was niets voor ons
Machteloos berustten wijEn ook later, veel later
Was er veel dat wij niet snapten
Examendromen
Lange nachten
Hoge eisen
Waar niemand ze verwachtteWiskunde was hopeloos
Een lege doos, daar bleef het bij
Het speet ons maar het deed ons niks
Het speet ons maar we konden er niet bijEn later, veel later
Meer van dat, meer van dalles
En later, veel later
Struikelblokken en muizenvallen
Wiskunde!
Het webplatform dat deze site draaiende houdt (WordPress) is opgewaardeerd naar versie 2.3. Van deze innovatie merkt u helaas weinig.
Om deze boodschap nog een nuttige wending te geven, kan ik u nog vertellen dat onze nieuwe familietelg weldra kaka zal doen in een pakket herbruikbare luiers die ik Kinderplaneet-gewijs daartoe heb gemandateerd.
En omdat ik geen vaste Man Bijt Hond kijker ben, heb ik pas de afgelopen dagen kennis mogen maken met dit voortreffelijk staaltje propaganda: