Canapé olé olé

Och, wat zou ik die Koekelberg toch graag de grond in schrijven. ’t Is op het eerste gezicht een Gaston Lagaffe met kepie, hij komt er op het publieke toneel wat plankerig voor en beschikt over meer buik dan bewegingsdeskundigen als wenselijk beschouwen.

In het verleden leken er aanleidingen genoeg te bestaan om hem af te branden, maar achteraf bleek de waarheid dan telkens anders te liggen. En nu is er dus de gecontesteerde lobbyreis naar Qatar waarbij Koekelberg een post bij Interpol ambieerde.

Enfin, daar is het debat naar verschoven. Want wat begon met een betichting van misbruik van politiegeld voor privédoeleinden door de secretaresse, vervelde tot een debat over de wenselijkheid en de kostprijs van die reis.

Flashback.

Op 19/2/2011 reserveert De Morgen haar voorpagina voor een anonieme brief die zich vooral tegen de secretaresse richt van Koekelberg, Sylvie Ricour. Nog maar een paar dagen eerder waren zij en haar collega door het Grondwettelijk Hof witgewassen in de zaak rond hun benoeming.

Dat gebeurde wel eens vaker in de “politierel“: nadat de betrokkene is vrijgesproken van eerdere beschuldigen, valt enkele dagen later een anonieme brief uit de lucht met nieuwe aantijgingen. Je zou daar een tactiek achter kunnen vermoeden, voorlopig houden we het op een vaststelling.

De brief in de Morgen van 19/02/2011 bevat weerom enkele niet onaardige beschuldigen. Beschuldigingen waarop Koekelberg zelf meer in detail reageert, maar pas in de krant van 21/02/2011 en niet op de voorpagina, evidemment.

Anonieme brief: Ricour deed naar aanleiding van de reis naar Qatar privé-aankopen op kosten van de politie. De koffers maken deel uit van haar persoonlijke garde robe.
Koekelberg: “Ik kan u verzekeren: die koffers staan op het commissariaat-generaal ter beschikking van alle personeelsleden. Wie een koffer nodig heeft, kan altijd langskomen.”

Anonieme brief: Ricour rijdt in een dienstvoertuig met zwaailicht.
Koekelberg: “Sylvie Ricour beschikt al jaren over een dienstvoertuig, volkomen volgens de reglementering trouwens. In de auto waar ze tot december 2010 mee reed, zat in de koffer een zwaailicht. Dat moet, omdat haar auto door de dag gebruikt kan worden door iemand anders. Zelf heeft ze het zwaailicht nooit gebruikt.”

Anonieme brief: Er werden Delvaux-koffers gekocht om als relatiegeschenk te geven aan de andere delegaties.
Koekelberg: “We hebben wel relatiegeschenken uitgedeeld, maar dat waren USB-sticks en pennen met het logo van de federale politie.”

Anonieme brief: Ricour spreekt onvoldoende Engels om iets zinnigs uit te steken op een internationale top.
Koekelberg: “Ze spreekt wel Engels, beter zelfs dan ik. Anders had ze daar inderdaad niets kunnen doen.”

Comité P onderzoekt de vermeende privé-aankopen met politiegeld en komt tot de conclusie dat er geen sprake is van onregelmatigheden.

Zoals men aan de tapkast pleegt te zeggen: ’t Is misschien niet waar, maar er is toch iets van. En ja, nog genoeg om over verder te discussiëren.

Want zo arriveert het debat na bijna twee weken dan toch waar het eigenlijk van in het begin over moest gaan. Moet België zulke posten ambiëren? Hoeveel mag zo’n ambitie kosten? Welke verblijfsomstandigheden zijn billijk? En welke valiezen mag de politie aanschaffen voor dienstreizen?

Was dat nodig dat de politie Delvaux-koffers kocht? Is een koffer/trolley made in China van 60 euro uit de Carrefour niet genoeg? Ik heb daar geen verstand van, ik kan de aankoopverantwoordelijke van de politie enkel adviseren dat er op iBood.com mettertijd performante trolleys worden aangeboden voor een prijsje.

Dan die gadgets. Moet dat? Ik denk niet dat een van de aanwezigen in Qatar verlegen zat om een usb-stick of een balpen.

Was die receptie voor 800 man ten bedrage van van 35.000 euro nodig? Ik ken de geplogenheden niet, maar eentje gratis en de rest zelf betalen lukt ook. (Ter info: 35.000 euro daarmee kan je 1.707 bakken Duvel tanken.)

Over de totale kostprijs van het Qatar-avontuur circuleerde de voorbije dagen een bedrag van 100.000 euro, wat een afronding bleek van 92.000 euro. Even verderop staat dan dat men in de omgeving van de politiebaas een cijfer van 65.000 euro geeft. Ik wacht nog altijd op de finale rekening, maar dat het daar niet van de voorniet was, is wel duidelijk.

Allemaal gerechtvaardigde vragen dus, die in elke sector – privé of publiek – aan de orde zijn. Maar waarom moeten die vragen in deze altijd vooraf gegaan worden door een resem lage roddels, genre: “de secretaresse kent geen Engels”.

Nog meer naast de kwestie is het geginnegap van bepaalde journalisten wanneer ze over die secretaressen spreken. Steevast wordt daarbij het woord “canapébenoeming” in omloop gebracht. Het Grondwettelijk Hof heeft net bevestigd dat er met hun benoeming formeel niks mis is en nooit is er bewezen dat er “relationeel verkeer” plaatsgreep tussen Koekelberg en één van de dames.

Dus ofwel toon je dat nu wél glashard aan, ofwel zwijg je, want die mensen hebben ook een familie. Wat er in canapés ter redactie van menig dagblad of tv-journaal gebeurt, neemt voor zover bekend veel concreter vormen aan dan bij de politietop.

Ook onze regeringslui past iets meer zuinigheid in hun verontwaardiging, zeker nu blijkt dat de inspectie van financiën toestemming gaf voor de receptie van 35.000 euro. En het budget voor de hele reis stond waarschijnlijk ook wel ergens in een begrotingstabel ingeschreven die door meer dan één commissie werd goedgekeurd.

Update 6/3/2011, 17.45u: Koekelberg neemt ontslag.

Afwachten hoe dit verder loopt. De tijd heeft ons geleerd dat in deze affaire de zaken zelden zijn wat ze eerst lijken.