Dit lezen wij vandaag:
De secretaresses van Fernand Koekelberg, de commissaris-generaal van de federale politie, krijgen hun premies terug. Koekelberg was twee jaar geleden in opspraak gekomen omdat hij zijn twee secretaresses, Sylvie Ricour en Anja Savonet, onwettelijk zou hebben benoemd.
Toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael (Open VLD) besliste toen onder meer dat de twee vrouwen geschorst werden en dat ze hun extra premies moesten inleveren. Hun schorsing werd snel tenietgedaan, nadat ze gelijk kregen van het gerecht.
Het Grondwettelijk Hof oordeelde nu ook dat er geen sprake mag zijn van discriminatie in het premiestelsel. En dus besliste Koekelberg hen de opslag met terugwerkende kracht toe te kennen.
De laatste keutel van wat ooit tot de “politierel” uitgroeide, is nu dus ook bij de quatsch-fractie gesorteerd.
Misschien, heel misschien, is het nu tijd voor een minuutje introspectie bij de mensen die over deze zaak berichtten.
Misschien, heel misschien, zou de conclusie wel eens zijn dat men indertijd al te gretig de beschuldigingen van de luidst roepende tweezak overnam. Van een vervalst examen, over verduisterde pv’s tot vervalsingen van de eigen benoemingsprocedure… Een “zou” volstond.
Mijn eigen modeste keukentafelonderzoekje kwam in december 2008 al tot de vaststelling dat de bewijskracht tegen de voornaamste betrokkenen – Â Fernand Koekelberg en Guido Van Wymersch – Â enige hardheid miste.
Voor de liefhebbers, bij deze nog eens een opsomming van wat er hier over deze zaak verscheen in de tijd ik nog maatschappelijke relevantie nastreefde:
- Het vermoeden van (on)schuld voor Guido Van Wymersch (7 december 2008)
- Fernand en de oude koe (5 april 2009)
- Geseponeerd (30 mei 2009)
- Guido Van Wymersch nu ook (19 juli 2009)
- Tot zover de politierel (wat u nu leest)
Een gedachte over “Tot zover de politierel”