Het duurt even voor iedereen weet waarover het gaat: gestoomde rijst.
Een groep vrouwen in Savalou experimenteert met de verwerking en verkoop ervan. Sneller klaar voor de eindgebruiker, meer smaak en voedingsstoffen.
Een product met toegevoegde waarde dus. Toch ligt de prijs op de markt niet noodzakelijk hoger dan voor niet-gestoomde rijst. De consument is gepelde en wit gepoleiste rijst gewoon en dus moet rijst wit zijn, niet bruinig. Een idée fixe in hoofde van de man en vrouw in de stoffige straat.
De winst zit ‘em dus niet in de prijs, wel in het feit dat er minder rijst verloren gaat in het stomingsproces dan wanneer de rijst gewoon verwerkt zou worden: het pellen en poleisten zorgt namelijk voor breuk in de rijst.
Geheel duurzaam is deze verwerkende activiteit niet. De potten worden aan de kook gebracht met een smorend houtvuur. Ruimte voor verbetering, maar het is roeien met de riemen die er zijn.
En dan de hamvraag natuurlijk: is hij te vreten? Ik heb hem niet geproefd, maar de chef-kok in ons midden, Lut De Clerq, was er enthousiast over. Hier de korte reportage die hierover op Radio1 te horen was…
