Ha de Gordel. Een festijn voor jong en oud waar ik in mijn lagereschooltijd wel eens deel aan heb genomen. Sindsdien ben ik enkel een nette voyeur van het gebeuren.
Fietsen of wandelen in bedevaartstoet is mijn inziens enkel draaglijk indien de spieren al gedrenkt zijn in de cava. In het andere geval is dat vooral een rondje afzien door het geslenter en getaffel van mensen met buggies, aan weerszijden beladen met gezinsverpakkingen eetwaren en pampers. Maar geen kritiek, want dat ligt samen met een Vlaams stickertje in het concept besloten. (Men kan natuurlijk ook voor de langere fietsafstand kiezen die gericht is op de geoefende sporter, maar daar staan dan weer onwelvoeglijk vroege vertrekuren tegenover.)
Daarmee dat ik op de dag des gebeuren enkel nog eens afzak naar Overijse centrum – een officieel gordeltrefpunt – om er het randgebeuren gade te slaan. Links en rechts een pintje drinken met aangenaam volk en ondertussen genieten van een optreden van Bart Peeters. Respect voor de man die een plein van stramme gordelaars toch nog in beweging kreeg. Zoals de sympathiekste Radio2-presentator uit Overijse zou zeggen: wat een stem, wat een band.