Er zijn schoenen en daarnaast zijn er ook nog schoenen.
Die complexe realiteit indachtig, trad ik vandaag het Running Center binnen om mijzelf nieuwe loopschoenen aan te laten praten. Anderen brachten mij op dat idee.
Alvorens een schoen te zien, mocht ik van de verkoopster vernemen hoe ontoereikend mijn huidig schoeisel wel was. Plooit dubbel gelijk niks, vangt geen schokken op,… Verwijten die in de schoenengemeenschap ongemeen hard aankomen.
Tijdens de doe-fase van het koopproces, testte ik drie paar schoenen op de loopband. Om uiteindeijk te besluiten tot het eerste paar, de Nikes.
Zaten van bij het begin opperbest en ze werken minder op de kokhalfsreflex dan de verfoeilijke blauwe Adidassen. Al zou dat paar dan weer zeer assorti geweest zijn met mijn platvoetcorrigerende steunzolen.
Afgerekend: 55 euro per schoen. Dat pikt efkes aan de bankkaart, maar we maken onzelf graag wijs dat we het waard zijn.
In de wandelgangen wordt deze aankoop inmiddels gretig gelinkt aan mijn vermeende deelname aan de komende editie van de 20 km door Brussel.
Na de kwalijke knieblessure van vorig jaar, zou ik uit zijn op revanche. De bijhorende fondsenwervende campagne, zou in alle grootsheid voorbereid worden.
Vooralsnog doe ik dat allemaal af als machinaties van de boekskes.