Om het einde te rekken, nog wat plaatjes van onderweg naar onze laatste stop, Höfn.
Een bizarre gewaarwording was geheel de onze: het sneeuw-/ijslandschap ging abrupt over naar een gedooide, rossige ondergrond.
Even dachten wij de hoofdweg te verlaten voor een verkennende zijsprong richting gletjser, maar spijt kwam ook hier te laat. De bewegwijzering leidde ons een steile gravelweg op, die op een zekere hoogte weer ondergesneeuwd bleek. Omdat de zon pijnlijk in de ogen scheen, het ravijn diep was en de wegligging eerder onbestaande, besloten wij terug te zakken naar niveau 0. Het scheelde geen haar of wij waren om onze respectieve moekes beginnen janken.
Op de begane grond vonden wij dan weer troost bij twee opgeschoten IJslandse pony’s, die zich aan het schaarse gras tegoed deden. 
Foei wat is het daar zalig zeg! Ziet er allemaal heel erg mooi uit! (wil daar ook heen!)