Een groepje Nederlandse studenten journalistiek sloeg elf dagen aan het factchecken. Oftwel: ga eens na bij mediaberichten wat er echt van aan is. Enkele citaten uit hun conclusies:
Je ontdekt dat journalisten vaak niet de tijd hebben of nemen om informatie die ze binnenkrijgen eerst te checken voor publicatie. Lezers hebben dat echter niet in de gaten.
De voorzichtige conclusie mag luiden dat de gemiddelde Nederlandse journalist ofwel geen kaas heeft gegeten van het beoordelen van ‘onderzoeken’, ofwel er van kaas van gegeten wil hebben. In opmerkelijk veel gevallen die op de redactietafel van de factcheckers kwamen, publiceerden journalisten ‘blind’ de informatie die hen was opgestuurd door belanghebbende organisaties.
(…) Journalisten nemen zelden de moeite om de onderzoeken op te vragen die achter het persbericht zitten. Hadden ze dat wel gedaan, dan zouden sommige berichten absoluut niet in de kranten zijn verschenen.
,,Dacht je vroeger nog: dat zal wel kloppen. Nu weet je dat je bij alles wat je leest, je moet afvragen of het wel klopt. Dat is wel een desillusie.’’
Mag ik dit erg vinden? Of moest ik bij het opgroeien al genoeg cynisme gekweekt hebben om hier over te lezen?
Enfin, om die reden lijkt het mij aangewezen niet teveel commentaar te geven bij pakweg de Koekelberg-affaire. Dat er stront aan de knikker zit, dat zal wel. Maar laat er ons binnen een jaar nog eens op terug komen om na te gaan wat er echt aan de hand was. Nu kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat er een twaalftal agenda’s door elkaar lopen bij het uitbrengen van deze zaak.
En dat, beste vrienden, is de exacte reden dat ik gestopt ben met de studies journalistiek!
(en ook een beetje omdat ik liever pils slurp en aan mijn zak zit te krabben.)
Oef, er zijn nog mensen met grote principes.