Vrienden,
Ik heb het niet kunnen waarmaken tijdens de 20 kilometer door Brussel. Of beter: mijn knie heeft het niet kunnen waarmaken. Het scenario liep ongeveer hetzelfde als twee weken terug tijdens de training. Even voor kilometer tien, knak… en “het” zat weer in de rechterknie. Een ontsteking of iets anders, ik heb er geen idee van. Feit is dat het been niet meer fatsoenlijk plooit.
Ik heb mij dan even langs de kant geposteerd en de banane opgegeten die een Franstalige landgenote mij aanreikte. Vervolgens ben ik nog in een moment van lichtzinnigheid verder gesputterd achter de ballon van 1u50, die mij inmiddels had ingehaald. Even dacht ik een manier van lopen ontwikkeld te hebben die geen pijn deed. Doch na een paar minuten resulteerde ook dit staaltje loopvernuft in stekende pijn. Op tien kilometer heb ik toch nog eervol afgetikt op 52 minuten.
Maar opgeven? Ho maar! Laat ons het zo samenvatten: de eerste tien kilometer gingen volledig op souplesse, de volgende voornamelijk op testosteron. Trekkebenend en met een grimas waarmee men geen job zou vinden in een kindercrèche, heb ik mij kilometer per kilometer richting jubelpark geschraapt.
Daar ben ik uiteindelijk binnengewaggeld op twee uur en drie kwartier, wat mij geen weinig verbaasde. Het leek alleszins een klein etmaal. Maar ik heb het toch maar gedaan, verdomme. Vergeleken met mijn afzien gedurende die twee uur, is het Christelijke lijden een haperende draaimolen op een regenachtige kermis in november.
Vrienden,
Men zegt wel eens dat men een groot kampioen herkent in de eenzaamheid van de nederlaag. Het zou mij dan ook niet verbazen als mijn calvarietocht in de lemma’s van ’s werelds sportencyclopedieën vergeleken zal worden met Eddy Merckx’ zesde de Tour de France in 1975. Een stoot in de lever, een gebroken kaaksbeen… en toch doorgaan, de aanval kiezen, de inzinking verbijten, om uiteindelijk onttroond te worden als keizer van de Ronde.
Moest u twijfelen of uw sponsorbijdrage wel terecht was, dan zou die twijfel inmiddels verdampt moeten zijn. Eigenlijk zou u ze zelfs moeten verdubbelen. Minstens. Want zo hard afzien voor 20 kilometer, dat had ik niet ingecalculeerd. En uit die rechterknie vallen ook al geen wisselstukken meer te recupereren.
Conclusie: Het klinkt misschien als een excuus dat te lang in de white spirit heeft gelegen, maar ik verzeker u dat het bijzonder frustrerend is: nog betrekkelijk fris zitten, maar van geen kanten vooruit geraken.
Driewerf helaas dus. Tenzij mijn pijngrens, zijn er op zondag 25 mei verder geen grenzen verlegd. Wie zijn sponsoring nog niet in een uitvoerende fase heeft gebracht, kan dat trouwens nog altijd doen. 000-0000052-52 met als vrije mededeling Loop naar Afrika – Jelle Goossens.
Had ik al “dankuwel” gezegd?
pijn aan de buitenkant van de knie? anders doet het me denken aan tractus iliotibialis frictie syndroom (heb ik vorig jaar last van gehad, door overbelasting; en ja ik weet het, iedereen speelt van doktertje tegenwoordig)
hoe dan ook, verzorg die knie in elk geval.
Man toch, ik blijf het een heldendaad vinden. Respect!
Pironik, zo voelt het wel een beetje aan. Als ik nog eens in de buurt van een arts ben, zal ik dat van die tractus eens laten vallen, al was het maar om indruk te maken.
Er stond trouwens een dt-fout in mijn tekst. En niemand die mij iets zegt! 😉