Blijkbaar is het gedichtendag en dat zet velen aan om al te langdurig onderdrukte po?tische neigingen de vrije loop te laten. In het slechtse geval zou ik op deze dag zelf ook aan het dichten kunnen slaan, maar ik ben reeds over mijn dichtende hoogtepunt heen sinds de tweede kleuterklas.
In het beste geval, citeer ik gewoon het werk van andere groten der aarde. En vermits ik geen pseudo-hoogdravende po?zie kan verdragen, hou ik het maar bij een uit het leven gegrepen Joe Roxy.
*Kuchkuch* ben ik verstaanbaar?
Quirina
Het bloed kolkt weer wild door mijn Jos
En hoe ik ook wrik, ik krijg hem niet los
‘k Vervloek de maker van dit soutien,
ik ben verdomme geen mecanicien.
*Kuch* das klaar
Joe Roxy is zo!
Joe Roxy rules ! Lang leven het Leugenpaleis 🙂
Gelukkig is die gedichtendag nu voorbij, tjonge, tjonge, al dat pseudo-artistiek verantwoord gerijm, ne mens zou er eczeem van krijgen…
Joe Roxy zou moeten een dichtbundel uitbrengen!
Ik zou zelfs durven pleiten voor de toekenning van de nobelprijs literatuur!