Ik geef het toe: mijn consumentale lusten hebben mij vandaag tot een miskoop gedreven. Maar alvorens u internationale hulpacties op het getouw zet om mij te hulp te schieten, graag eerst een geruststelling: de geleden schade beperkt zich tot het symbolische bedrag van 1 euro.
De koop omvat ear-hoofdtelefonen (dixit de verpakking) van Chinese makelij, die zich en masse in een vergaarbak van den Blokker aandienden. “Solden: 1 euro” hing er in triomfantelijke letters boven. “Bocht”, zo zei mijn rationele innerlijke zelf spontaan. Maar gelijktijdig nam mijn sterk ontwikkelde vrouwelijke kant de bovenhand in de inwendige discussie. Voor ik het wist stond ik aan de kassa.
Zoals u kunt zien, ontbreekt het niet aan verpakking. Vol verwachting scheurde ik dan ook – wachtend op de bus – de verpakking open om mijn vers vergaard bezit uit te testen. Ik bespaar u de details aangaande mijn strijd met die plastieken sarcofaag, maar toch deze waarschuwing: pas in hemelsnaam op met die scherpe randen! Daar kan men een varken mee kelen.
Enfin, ondertussen bevond ik mij reeds in de bus, klaar om mijn hoofdtelefoon in te pluggen voor een streepje muziek. En dat is het moment waarop de ontgoocheling eenzelfde effect had op mijn humeur als een landende kassei in een serreruit. Want wat ik hoorde was wel herkenbaar qua melodie, maar het geluid bleek gezuiverd van elke bastoon.
Onder een binnensmonds “godverdomme” propte ik de hele handel in mijn rugzak. Door de lichte irritatie met betrekking tot dit voorval, gebeurde dat op redelijk ontstuimige wijze, waardoor mijn buurman – eveneens van Aziatische makelij – verstoord opkeek van zijn magazine. Ik heb mij ingehouden. Je mag ten slotte geen ganse bevolkingsgroep verantwoordelijk stellen voor de wandaden van enkelen.
Ik heb het ondertussen allemaal met mijn mental coach doorgepraat en ik besef ten zeerte dat het hier om een niet goed te praten impulsaankoop ging. Maar toch wil u de vraag stellen: hoe kan het dat zoiets maar 1 euro kost? Zoveel materiaal dat van China naar hier moet getransporteerd worden om hier vervolgens in een afvalverbrandingsoven te verdwijnen… Denk daar maar eens over na in uw warme bedje!
Ik kan u met spijt in het hart melden dat het bovengenoemde probleem der bastonen zich ook voordoet met exemplaren van zeven(!) euro van de Fnac. De regel inzage deze materie luidt dus: Geef er belachelijk veel geld aan uit en drink een pint minder in uw favoriete caf?.
Ik loop tegenwoordig met zo’n klein studio-monitor-koptelefoontje van Sony rond. Geen zicht, maar schitterend geluid en uw oren zullen u dankbaar zijn.
Schande, driewerf schande! Hoelang moet de gewone man dit nog verdragen? En wat doet de politiek?!