Met mijn rapportanalyse was ik aanbeland in het vijfde middelbaar. Men zegt wel eens dat dat het moeilijkste jaar is van het middelbaar. Nu hebben leraars er doorgaans een handje van weg om de moeilijkheidsgraad van schoolse zaken onnodig op te blazen. Ik vermoed dat die goedmenende mensen daarmee vooral willen waarschuwen voor aanmodderingsgedrag, dat wel eens pleegt voor te komen bij hedendaagse adolescenten.
Niks van dat alles echter op het eerste rapport in oktober. Een feilloze inzet van het jaar, met uitschieters van 17, 15, 16 en 20 (!) voor respectievelijk godsdiens, economie, geschiedenis en informatica. Voor een der eerste keren wordt mijn gedrag in de klas zelfs openlijk bejubeld door de klastitularis. Dat was een bijzonder vriendelijk en warm mens, die ik zonder probleem “mama” zou kunnen noemen. Zelfs die 11 voor wiskunde acht ze nog voor verbetering vatbaar.
Edoch haar vertrouwen is niet ongebreideld (gelet op de “wellicht“), en gelukkig maar. Want wiskunde kan vooral veel slechter, dat weet u uit voorgaande jaren. In november steekt dan ook weer de gevestigde, nogal neerwaartse trend de kop op. Twee tekorten, waaronder het onvermijdelijke wiskunde en die andere vaste buiswaarde, fysika. Neem daar nog twee tienen bij en u begrijpt dat het oordeel van de titularis minder enthousiast is. Al weet ze dat subtiel te relativeren tot “mindere resultaten” en koppelt ze daar een klassieke, maar niet minder wijze raadgeving aan vast.
Toch onderstreep ik met even groot genoegen die tweede 20/20 op rij voor informatica. En geloof mij, dat is niet de laatste! Mede dankzij die monsterscores, geeft ook het kerstexamen uit op een stalinistische 98% score. Dat helpt om het gemiddelde nog op te trekken tot een matige 64%. Verder bevat dit rapport namelijk nogal wat vakken in de 50%-zone, zoals biologie en fysica. En met Wiskunde en Frans begeef ik mij met respectievelijk 52% en 51% wel zeer dicht bij de grens van het schoolse incivisme. Niettemin vindt de milde titularis dat ik “behoorlijk” gewerkt heb. De nagel op de kop, want meer is er inderdaad nooit nagestreefd.
