Zware onvoldoendes, regelmatige inzet

Het derde middelbaar betekende een grote stap in het leven van vele van mijn leeftijdsgenoten. Ontluikende puberteitskrampen, voortgestuwd door onstabiele hormonenconstellaties, leidden tot vreemdsoortige gedragingen allerhande. Dat gaat dan van het hyperventilerend consumeren van de eerste sigaret, tot het consequent willen in discussie treden over pietluttigheden, daarbij niet gehinderd door enige kennis van zaken.

Deze maniakale drang tot agitatie heeft mij nooit gelegen. Dat oeverloze, zinledige over en weer gepruttel met leerkrachten hinderde de rechtgeaarde strijd tegen het inherent slechte schoolsysteem. Zo kwam het dus dat ik – vergeleken met voorafgaande jaren – een eerder gematigd figuur was in het klassysteem, enkele nota’s in de agenda buiten beschouwing gelaten.

Temidden van deze setting, begon ik dus aan 3 Economie-Wiskunde. En om deze twee bestandsdelen te benadrukken, haalde ik op het eerste rapport al meteen respectievelijk een 10/20 en een 8/20 voor deze hoofdvakken. Dat laatste cijfer inspireerde de verder vriendelijke klastitularis tot volgende analyse:

Uit meervoudige antecedente ervaringen had ik daar ergens ook wel zelf achter kunnen komen. Maar niet getreurd, want een nieuwe maand, betekent nieuwe overhoringen en een nieuw rapport. En ziedaar: weg tekort. Toch dat van wiskunde. In de plaats ervan dook een nieuwe puntenkrater op: geschiedenis, 6/20. Drie toetsen zaten verwerkt in dat cijfer. De eerste toets vond al onaangekondigd plaats aan het begin van de tweede les van het schooljaar. De lerares schuwde duidelijk de angstzaaierij niet, edoch ik had reeds horen waaien dat er onheil op komst was, en propte mijn gammele hoofd tijdens de voorafgaande speeltijd in sneltempo vol met de opgedane kennis van de vorige les. Een investering die een motiverende return opleverde: 10/10.

Helaas werd die prestatie de week erop alreeds geneutraliseerd door een venijnige 0/10. Maar wie is er dan ook op die leeftijd al alle geloof kwijt in de goedheid van de mens door nog maar te denken dat mensen met een opvoedende taak in staat zijn om twee weken op rij een onaangekondigde overhoring te geven? Inderdaad, ik destijds niet. Demotivatie werd hoofdaandeelhouder van mijn toenmalige gemoedstoestand en op een of andere manier slaagde ik er nog in op een derde evaluatietreffen nogmaals de 0 te laten optekenen.

Hoewel de commentaren op dit rapport minder rancuneus waren als het jaar ervoor, werden mindere prestaties ook nu weer geweten aan al te beperkte inspanningen en onrustig gedrag tijdens de lessen. Dat de klassikale wanprestaties ook deels te verklaren zouden zijn door het toedoen van de man of vrouw voor de klas, wil ik hier niet gezegd hebben. In die tijd stond er op die opinies de vierendeling.

Rustig blijven, genoeg eten en een gerichte imagocampagne; dat kan de onderpresterende leerling in die situaties redden. Vandaar dat het novemberrapport betrekkelijk goed nieuws bracht, vrij van rode markeringen.

Maar de oorlog is pas voorbij als de laatste strijd gestreden is, in casu de kerstexamens. Talrijk zijn de vijftigers op dat rapport, maar er werd toch vooral gitzwarte geschiedenis geschreven voor aardrijkskunde (25%) en geschiedenis (29%). Nu kan men dat optimistisch bekijken en stellen: “da’s toch al één vierde van de punten die ze je niet meer kunnen afpakken”. Maar het zal u niet verbazen dat het de pessimistische visie was die het opinieklimaat rond dit rapport beheerste. De klastitularis zag evenzeer de ernst van de situatie in, en gaf ook meteen de oplossing om uit dit dal te kruipen:

Of het allemaal nog goed kwam? Jazeker, want wat ik deed werd ten onrechte verwoord als ondermaats scoren, terwijl ik enkel genoeg ruimte liet voor verbetering.